Öyle bir ülkede yaşıyoruz ki,
Her gün çocukları, eşleri, anaları, babaları,
Arkasından ağlaşıyor,
Kör teröre kurban verdiğimiz çocuk babaların.
Hayatının baharında,
Eşine çocuğuna,
Belki anasına babasına doyamayan çocuk babaları,
Toprağa veriyoruz, acı içinde çaresiz.
Nereye kadar?
Ne zamana kadar?
Kimse bilmiyor.
Bu kadar zor mu bu sorular?
Bu soruların cevabını.
Birileri çıkıp bize verebilse,
Belki biraz umutlanırız,
Bir gün biter diye.
Ama hep babasız kalıyor,
Çocuk babaların çocukları.
Eşleri dul kalıyor, çocuk kocaların.
Göz yaşı döküyor,
Çocuk yaşında ölüp giden çocuklarına,
Anaları babaları acı içinde, çaresiz.
Vatan uğruna ne çok öldü be kardeşim,
Bu çocuk yaştaki babalar.
Bu topraklar can almak için neden bu kadar obur?
Yoksa bu coğrafyada obur bir değirmen mi var?
İnsanları öğüten.
Son atmış yılını anımsıyorum bu toprakların,
1977 1 Mayıs'ta Taksim'de
1979 Aralık'ta Maraş'ta,
1993 2 Temuzun'da Sıvas'ta,
2015 te Suruç'ta ve Ankara Gar meydanında,
2016 da Kına gecesinde Gaziantep'te,
Amacım ölümleri yarıştırmak değil asla.
Ama; o kadar çok gencimizi kurban verdik ki;
Düşündükçe ürperiyorum.
Bir arada yaşamayı beceremeyecek kadar aptal mıyız?
Yoksa birilerinin oyuncağı olacak kadar ahmak mı?
Bu soruların yanıtını bulduğumuzda,
Bu topraklar kana doyacak ,
Bendi çözülecek,
Takati kesilecek,
Ve bizden can alamayacak artık,
O obur değirmen.
Her tarafta güller açacak.
Ahmet Arifin dediği gibi,
Bahar gelecek dağlarına memleketimin.
Ali Akdoğan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder