6 ŞUBAT 2023 04.17!!!

    Yerin üstünde herkes, kendini en çok güvende his ettiği evinde derin uykudayken dışarda kar yağıyordu. Nereden bilirlerdi ki ölüm yerin kilometrelerce derinlerinden gelecekti. 

     Gecenin kör karanlığında saat 04.17 de yerin derinliklerinde kıyametler kopuyordu. Patlama sesleri bir uğultuya dönüşerek yüzeye ulaşmaya çalışıyordu. Dışarda kar yağıyordu amma rüzgar yoktu. Ağaç dallarında yaprak yoktu amma dallar bir hışımla sarsılmaya ve hışırdamaya başladı. Dallara tüneyen gececi kuşlar şaşkındı. Neler oluyordu. Uğultu kulakları sağır ediyordu. Kuşlar sersemlemişti. Uçmayı unutmuş gibi o daldan ötekine sıçrarken düşmemek için azami çaba harcıyorlardı. Köpekler şaşkınlıkla uluyarak ordan oraya koşuşturuyordu.

     Bir gürültüler, cam sesleri, insan çığlıkları duyulmaya başladı. Her taraf toz bulutuydu. Dışardakiler, dışarıya çıkabilenler ordan oraya çığlık atarak koşuşturuyordu. Enkaz derinliklerinden kurtarın diye çığlık atanlar, inleme sesleri yürek dağlıyordu. Şubat ayı havanın en soğuk olduğu ay. Bölgenin kıyameti olmuştu. Toz bulutu dağılıp gerçek manzara ortaya çıkınca umutsuzluk bin kat daha arttı.Dışarıya çıkabilenler yatak kıyafetiyle ve çıplak ayakla karın üstünde kalakalmıştı. Hava çok soğuktu. İnsanların sığınabileceği, ısınabileceği bir yeri, bir umudu kalmamıştı. Evini, sevdiklerini geçmişini kaybedenlerin yaşadığı acıyı kelimelerle anlatmanın imkansız olduğunu hepimiz yaşayarak öğrendik.

    Olay; oturduğunuz yerden televizyondan izlendiğinizden çok farklı olduğunu yerinde gördüğünüzde daha iyi anlıyorsunuz.Caddelerde, sallar üzerinde taşınan cenazeleri gözünüzle  gördüğünüzde işin çok daha ciddi olduğunu anlıyorsunuz. Yıkılan bina enkazlarını gördüğünüzde bir kıyametin yaşandığını zihninizde canlandırabilmeniz daha gerçekçi olur.

    İşte 06 Şubat Pazartesi 2023  04.17 ülkemizin bir bölümü için gerçekten bir kıyamet gibiydi. Tek dileğim böyle bir acının ve kayıpların yaşanmaması için tüm önlemlerin alınması.

                                             Ali AKDOĞAN

YENİ BİR YIL

     Yeni bir yıla doğru giderken geçirdiğimiz kötü anılarla dolu bir yılı anımsamak ve anımsatmak bir ihtiyaç oldu benim için.

      Kimine göre geçti gitti, hatırlanacak bir şey yokmuş gibi gelebilir. Ama 6 Şubat gecesi sabaha karşı yaşadığımız kıyamet alameti depremi unutmak mümkün mü? Soğuk Şubat gecesi, kar yağışı altında sokakta çıplak ayaklarla ve nerdeyse çıplak vaziyette yatak kıyafetleriyle tir, tir titreyen çocukları, anneleri, babaları, Enkaz başında ağıt yakanları, etrafta oradan oraya koşturup kurtarın, yardım edin diye çığlık atanları unutmak mümkün mü? Yıkılan yok olan bu kentlerden ülkenin dörtbir tarafına dağılan, gittikleri kentlerde aç gözlü insanlar tarafından gelir kapısı gibi görülüp katlanarak artan ev kiralarını unutmak mümkün mü? Giden yıl ülke için ardında bunları bırakırken, ailemiz için de büyük bir travmaya neden oldu.

      Uğurcan’ımızı bizden koparıp aldı. Kötü bir trafik kazası sonucu 23 yaşında, ömrünün baharında yakışıklımız, ciğerparemizi yitirdik. Ateş düştüğü yeri yakar misalı bizim depremimiz de 14 Mayıs 2023 pazar günü saat 14.00 sularında oldu. 2023 ü hiç iyi geçirmedik. 

      Hep denir ya, yeni yıl; sağlık, mutluluk, şans getirsin. Bu dilekler hem ülkem için hem de ailem için bir anlam ifade etmedi 2023 yılında.

     Umuyorum ve diliyorum ki; 2024 yılı sağlık, mutluluk ve şans getirsin.

                                    Ali AKDOĞAN

 

65 Yaş Üstü Evde Kalsın

Son açıklamalarla bizi yani 65 yaş üstünü eve hapsedenler aşağıya sıralayacağım düşünceleri bir dikkatlice okuyup değerlendirsinler istiyorum.
1. Biz evde virüsü beklemekten şizofren olduk. Panik atak olduk. Her üç günde bir boğazım ağrıdığında ya da göksümde bir takılma olduğunda; ben korona mı oldum ?deyip ev halkını alarma geçiriyorum. Eşim eliyle ateşimi ölçmekten yorgun düştü. Elleri ateş ölçe ölçe hasas bir ateş ölçer cihaza döndü. Artık virüsten kaçmak yük olmaya başladı. Keşke bir an önce gelse de şu mendebur virüs ne olacaksa olsa diyecek duruma geldik.
2. Evde yaşayan genç çocuklarımızla papaz olmaya başladık. Onlar dışarı çıkmak istiyor, ben çıkmayın hastalık getirirsiniz diyorum. Aramızda sürekli bir sürtüşme var. Az kaldı. Bu virüs çocuklarımızla bizi düşman edecek.
3. Virüsle mücadele edenler bundan sonra psikolojik bozukluklarla mücadele etmek zorunda kalabilir. Bizi yönetenler Antidepresanlara ciddi bir harcamaya hazırlıklı olsun.
4. Bir de soru sorayım.
   Bilim kurulunda psikolog, psikiyatır veya ruh sağlığı uzmanı yok mu? Bu uzmanlar 65 yaş üstü insanların ruh sağlığı ile ilgi hiç bir fikir beyan etmiyorlar mı? Beyan ettikleri fikirler ciddiye alınmıyorsa o kurulda ne işleri var?
5.  Bir mitolojik öykü ile bitireyim.
  Haşmetli bir hükümdarın kızı olur. Kız büyüdükçe güzel bir genç kız olur. Günün birinde Saray’a bir falcı gelir. Hükümdara, kızını yılan sokacak ve öldürecek der. Hükümdar denizin ortasına bir kale yaptırır ve kızını yılanlardan korumak için o kaleye gönderir. Bir gün bir üzüm sepetiyle kaleye üzüm gönderilir. Sepetin içine bir boz yılan girer ve üzümle birlikte adaya gider. Genç kızı sokup öldürür.
  Bizi virüsten korumaya çalışanlar bu hikayeden ders çıkarmalı.
   Duygularımı anlatmak istedim.
  Herkese sağlıklı günler dilerim.
                                                               Ali AKDOĞAN

BEDAVA BİR KİLO CİĞER

      Hani bazen malı çok olsa da bedava işler peşinde koşan insanlar olur ya. İşte tam da öyle bir insan bizim Hamza amca.
      Hamza amca Adana'da, Toros dağlarının eteklerinde bir yaylada yaşıyormuş. Malı mülkü olan varlıklı bir insanmış. Ama gel gör ki malını yemeyi bilmiyormuş. Ne alırsa gramla, dirhemle alıyormuş. Evde yemek, temizlik ve  ev işlerini yapan karısı bu durumdan hiç memnun değilmiş. Ama Hamza amcaya söz geçiremiyor, kaderine razı oluyormuş.
       Derken bir gün köyde tellal bağırmaya başlamış..
     -Yarın Adana Köprübaşı'nda sabahtan akşama kadar bedava bir kilo ciğer dağıtılacak. Yetişen herkse bedava ciğer verilecek, diye bağırıyormuş.
       Bizim Hamza amca tellalı duyunca karısına bile haber vermeden yayan yola çıkmış. Hiç durmadan yürümüş. Akşam güneş batmak üzereyken söylenen yere kan ter içinde ulaşmış. Ciğer dağıtan kişilere;
      - Ben çok uzaktan geldim. Bedava ciğerden almak istiyorum, demiş.
      Adamlar;
      - Tamam sana ciğer veririz ama sen uzaktan gelmişsin. Gel bu gece bizim misafirimiz ol. Yarın sabah gidersin, demişler.
      Hamza amca uzak yoldan gelmiş, adım atacak hali kalmamış. Bu sözler çok hoşuna gitmiş. Teklifi hiç düşünmeden kabul etmiş.
       Akşam olunca bedava ciğer dağıtan kasap önde, Hamza amca arkada eve gitmişler.İçeri geçip oturmuşlar. Evin hanımı hizmette kusur etmemiş. Güzel bir sofra hazırlamış. Hep birlikte sofraya oturup yemeklerini yemişler. Yemekten sonra evin sahibi kasap ile hanımı bahçeye çıkmışlar. Kasabın elinde kürek, kadının elinde kocaman bir tokaç bahçede bir yeri dövmeye başlamışlar. Kürekle tokaç biri iniyor, biri kalkıyor. Patırtıları duyan Hamza amca pencereden bir süre onları izlemiş. Ama meraktan da yerinde duramıyormuş. Ev sahipleri epey yorulduktan sonra. İçeri girmişler. Hamza amca hemen kapıda onları karşılamış ve;
      - Bahçede öyle ne yapıyordunuz? demiş..
        İkisi de muzip bir gülümsemeyle karşılamışlar misafirlerini.
        Ama bizim Hamza amcanın içine kurt düşmüş bir kere. Sorusunu tekrarlamış.
        Kasap;
      - Bak Hamza amca, bizim bahçede dövdüğümüz toprak bir mezar toprağı. Bu mezar benim karımın eski kocasının mezarı. Bu adam çok zengin bir insandı. Çok malı ve parası vardı. Malını yemedi, kimseye de yedirmedi. O ölünce onun karısıyla ben evlendim. Evlendiğimiz gün karımla birbirimize bir söz verdik. Onun malını, parasını yiyeceğiz. Ama her akşam onun karnını döveceğiz.  dedik. Şimdi bu sözümüzü yerine getiriyoruz, demişler.
        Hamza amca bu sözleri duyunca kafası allak bullak olmuş. Beyninde şimşekler çakmaya başlamış. Bu sözlerin üzerine hiç bir yorum yapmamış. Nutku tutulmuş. Gecenin geri kalan zamanında pek bir sohbet olmamış. Herkes yatağına çekilmiş. Yastık Hamza amcanın yüzüne diken olup batmaya, döşek taşa olup yanlarını delmeye, yorgan ateşten bir gömlek olup yakmaya başlamış. Gözü pencerede ortalığın aydınlanmasını ve sabahın bir an önce olmasını beklemeye başlamış. Gece uzadıkça uzamış. Saatler geçmek bilmiyor, dakikaları saymaya başlamış. Tan yeri ağarıp pencere nihayet aydınlanmış. Hamza amca hemen kalkıp giyinmiş. Onun kıpırtısına ev sahipleri de uyanmış. Bir de bakmışlar ki; Hamza amca hazırlanıyor.
         Kasap merakından;
       - Hayırdır Hamza amca henüz çok erken değil mi? Keşke biraz daha uyusaydın. Kahvaltımızı da yapsaydık öyle yola çıksaydın, demiş.
         Hamza Amca;
       - Sağ ol ben gideyim. yolum uzun,akşama kadar ancak varırım, demiş.
         Ev sahibi hanımına;
       - Şu misafirimize hazırladığımız ciğer nerede onu bir torbanın içine koyalım alıp gitsin, demiş.
         Hamza amca;
       - Yok arkadaşım bana ciğer falan lazım değil. Ben alacağım dersi aldım. O bana yeter, demiş.
          Vedalaşıp ayrılmış oradan. Yol boyunca kendi kendine;
        - Birileri de benim karnımı dövebilir. Ben şimdiye kadar nasıl bunu düşünmedim..Hem karımı alacak, hem malımı paramı yiyecek, hem de karnımı dövecek. Niye ben eşek miyim? Bundan sonra malımı, paramı kendim yiyeceğim. Ben karnımı kimseye dövdürmem arkadaş, diye kendi kendine söyleniyormuş.
          Köye yaklaştığının farkında değilmiş. Yolda karşılaştığı komşularının selamını dalgınlıktan olacak, duymamış. Yaylada bir kaç dükkan ve bir de kasap varmış. Manava girmiş. Kilolarca meyve, sebze, patates, soğan almış. Sepete doldurup. Orada bulunan işçinin birinin sırtına yükletip eve yollamış. Bir çuval şekeri başka bir işçi sırtlamış eve doğru yola çıkmış. Pirinç, mercimek bulgur, fasulye, nohut gibi bakliyatların her birinden birkaç kilo almış. Onları da başka bir çuvala doldurup bir başka işçi de onu sırlamış yola çıkmış. Oradan çıkmış kasaba girmiş. Asılı duran etleri inceledik- ten sonra kasap gence dönüp;
         - Delikanlı şu asılı duran bütün koyunu parçalayıp bozmadan  bizim eve gönder, demiş.
          Kasap biraz şaşkın bir sesle;   
         -Hamza amca bir yanlışlık yok değil mi? demiş.
         Hamza amca;
         - Yok kasap efendi yok, demiş.
         Kasaptan eti sırtlayan işçi ile birlikte çıkmış. Eve geldiğinde gönderdiği erzakların kapının dışında beklediğini görmüş. İşçilere;
         - Niçin içeri koymadınız. bu getirdiklerinizi? demiş.
         İşçiler hep bir ağızdan;
          - Yenge almadı. Siz yanlış getirmiş olmayasınız. Hamza amcanız her şeyi gramla, dirhemle alırdı. Bunlar kesinlikle bizim değil. Hamza amcanız gelmeden ben bunları içeri alamam dedi. Bizde dışarıda bekledik; demişler.
         Hamza amca karısına;;
        - Hanım hele bir dışarı çık. diye bağırmış
         Kadın telaşla dışarı çıkmış ve;
         - Buyur bey, ne oldu, demiş.
         Hamza amca sert bir ses tonuyla;
         - Sen bu göderdiklerimi  niçin içeri almadın? demiş.
         Kadın şaşkın bir ses tonuyla;
         - Ne bileyim bey; sen şimdiye kadar hep gramla, dirhemle alırdın her şeyi. Bunları görünce şaşırdım, demiş.
         Hamza amca öfkeli bir sesle;
         - Ben malımı paramı yemeyeyim de başkalarına mı kalsın? Ben öldükten sonra sen başkasıyla evlenip  hem malımı, paramı yiyeceksin hem de karnımı dövdüreceksin öyle mi? Hınzır kadın. Ben karnımı kimseye dövdürmek istemiyorum. Aç kapıları. Çocuklar malzemeyi içeri bırakıp gitsinler. Bundan sonra böyle. Sen de buna alışsan iyi olur, demiş.
                 

                                                                                                 Ali AKDOĞAN

KIRMIZI İSKARPİNLER

    Köyde yaşayanlar bilirler. Köyden birisi ilgi çeken bir giysi yada ayakkabı aldı mı diğer köylüler de aynısından almaya yönelir. Böyle zamanlarda ilginç durumlar ortaya çıkar. Bu yazımda; Anadolu'nun ücra bir köyünde yaşanan böyle bir olayın ilginçliğini biraz da dramatize ederek yazacağım. Umarım beğenirsiniz.
    Köylülerden Yunus amca pazara gitti. Pazarda dolaşırken kırmızı renkli bir çift iskarpin dikkatini çekti. Çok beğendi ve ayağına uygun numarayı söyledi. Satıcı kutuları karıştırdı ve uygun numarayı bulup Yunus amcaya uzattı. Yunus amca bir itina ile iskarpini ayağına giydi. Kalkıp pazarın içinde yürüdü. Tamam olduğunu anlayınca parasını ödedi. Biraz da pahalıydı iskarpin ama olsun. Köyde kimsede yoktu bu iskarpinden. Bu da teselli için yeterli oluyordu. Köyün yolunu tuttu. Köye yaklaşınca bir taşın üzerine oturdu. Yollar tozlu olduğu için iskarpinler ala bula bir renk almıştı. Yunus amca cebinden mendilini çıkardı. İskarpinlerinin tozunu sildi. Bir güzel parlattı. Ayağındaki kırmızı iskarpinler ikindin güneşinin ışıkları altında pas pas parıldıyordu. Bir gururla köyün içinden yürüyerek evine gitti. Kırmızı iskarpinleri gören köylüler hayranlık içinde Yunus amcanın yoldan geçişini izlediler. O evine girince üç beş köylü köyün ortasındaki meydanda toplanıp kırmızı iskarpinleri konuşmaya başladılar. Köylülerden Arif amca;
   - Soralım nereden almışsa aynısından biz de alalım, dedi.
   Kasım;
   - Vallahi doğru dersin. Havası yeter, dedi.
   Topalak Süleyman;
   - Benim de çok hoşuma gitti. Haydi soralım. Nereden aldığını öğrenip yarın biz de gidip aynısından alalım, dedi.
    Toplananlar kendi aralarında anlaştıktan sonra Yunus amcanın evine gittiler. İskarpinler evin loş ışıklı holünde bile parıldıyordu. Köylülerden Kasım aceleci davranıp;
    - Yunus amca iskarpinlerin hayırlı olsun. Çok güzel renkleri var. Nereden, kaça aldın?dedi.
    Yunus amca iskarpinlerinin beğenilmesinden çok mutlu olmuştu. Gelenleri başıyla ve gözleriyle selamlayıp merhaba ettikten sonra. sorulan soruları cevaplamak için söze girdi. Ve;
    - İskarpinlerimi beğendiğiniz için ve iyi dilekleriniz için sağ olun. Pazardan elli liraya aldım. Biraz pahalı ama olsun, dedi.
     Fiyatı biraz pahalı gelmişti ama herkesin gönlünde yatan aslan kükremeye başlamıştı bir kere. Ertesi gün pazara gidebilenler kendileri için, gidemeyenler ise gidenlere ısmarlamak üzere kırmızı iskarpinler alındı. Köyün erkeklerinin tamamının ayağında kırmızı iskarpinler. Hepsi de aynı model. Bir kaç gün sonra köyün kahvesinin önünde bir çukurun etrafında yere oturup ayaklarını çukurun ortasına doğru uzattılar. Ayaklar bir birine karıştı. Oturanların kafası karışmıştı. Bütün ayakkabılar aynı. Model aynı. Kimse kendi ayağını tanıyamıyordu. Epey öylece oturdular. Kimse kalkıp evine gidemiyordu. Çünkü ayaklarını tanıyamıyorlardı. Kendi aralarında tartıştılar ve bir karara vardılar. Yoldan geçen birisinden herkesin ayağını kendisine tanıtması için yardım isteyeceklerdi. Beklemeye başladılar. Epey sonra yoldan geçmekte olan bir kişiden yardım istediler. Adam;
   - Bir şartla ayaklarınızı size tanıtırım ama bir altınınızı alırım dedi.
    Hepsi bir ağızdan ve sevinçle;
    - Tamam dediler.
    Yolcu  etrafına bakındı.Yolun kenarında dizili olan ağaç merteklere gözü takıldı. Mertek yığınından sağlam bir tanesini çekti ve çukura yaklaştı. Merteği havaya kaldırdı ve çukurun içindeki ayaklara bir tane vurdu. İlk vurmada canı yanan ayağını karnına doğru çekti ve ayağa fırladı. Canının acısından yerinde hop hop hoplarken bir taraftan da ayaklarını kendilerine tanıttığı için yolcuya teşekkür ediyorlardı. Yolcu bir kaç kez vurunca çukurda ayak kalmadı. İşi bitince iş karşılığı anlaştığı bir altını alıp tam yola devam edecekken, köylülerden birisi nereye ve niçin gittiğini sordu. Yolcu;
     - Ben imam olarak iş arıyorum aşağıdaki köylere doğru iş aramaya gidiyorum, dedi.
     Tam da istedikleri bir adam olduğuna inandıkları kişi ayaklarına gelmişti. Köylüler hep bir ağızdan;
     - Belli ki zeki bir adamsın. Ayaklarımızı bize tanıttın. Bizim köyün de imamı yok. Sen de kabul edersen, aramızda anlaşabilirsek, bizim köyde işe başlayabilirsin, dediler.
     Bu iş yolcunun hoşuna gitti. Aralarında konuşup anlaştılar. Yolcu olarak gelip geçip gidecekti ama imamlık yapmak için aranan adam olmuştu. Köyde işe başladı. Cemaatle ilişkileri de iyi gidiyordu. Fakat bu iyi günler uzun sürmedi. Zamanla köyden bir kaç açık gözle  iş birliği yapıp dalavereli işlerin içine girmeye başladı. Köylülerin hoşuna gitmeyen bazı davranışlar oluyordu. Ama köylü el mahkum hocanın zekası karşısında çaresiz kalıyordu. Gün geçtikçe bu hareketler çoğalmaya başladı. Köylünün canına tak etmişti. Onlar da hocanın hata yapmasını beklemeye başlamışlardı. Bir gün hoca camide cemaatle namaz kılarken en sessiz bir ortamda hocanın başına kötü bir olay geldi. Hoca rükuya eğilirken sesli bir biçimde gaz kaçırdı. Utancından yüzü kıp kırmızı oldu..Toplum içinde çok mahcup olmuştu. Kimsenin yüzüne bakmadan hızla camiden çıkıp doğruca evine gitti. Kapısını kapattı. Utancından yerin dibine geçmişti. Günlerce dışarı çıkamadı. Artık o köyde kalamayacağını anlamıştı. Eşyasını toplamaya başladı. Kendisiyle iş birliği yapan açık gözler; planları bozulduğu için üzülüyorlardı. Hata yapmasını bekleyen köylüler sevinçten göbek atıyordu. İmam iki üç gün içinde sessiz sedasız köyden ayrılıp başka bir köye gitti. Aradan yıllar geçtikten sonra yine bir gün yolu imam olarak çalıştığı köyden geçiyordu. Bir arkadaşıyla yoldan geçip giderken, arkadaşından bir teklif geldi.
     - Gel şu köye gidelim. Hem su içer, hem de biraz  nefesleniriz Sonra yolumuza devam ederiz, dedi.  
     Hoca bu köyde başından geçenleri arkadaşına anlatıp çekingenlik gösterdi. Arkadaşı üsteleyerek:
     - Yahu senin başından geçen olay yıllar önce olmuş. O olayı şimdi  kimse hatırlamıyordur, dedi.
    İmam da ikna oldu. Köyün girişinde dokuz on yaşlarında bir erkek çocukla karşılaştılar. İmam çocuğun başını okşayıp yaşını sordu. Çocuk gayet ciddi bir ses tonuyla;
     - Vallahi ben yaşımı bilmiyorum ama hocanın osurduğu sene doğduğumu söylüyorlar, dedi.
     İmam çocuğun yaşını sorduğuna soracağına pişman oldu. Bir kez daha utanmıştı. Hızla çocuğun yanından ayrılıp köye uğramadan yollarına devam ettiler.
     
                                                                                                          Ali AKDOĞAN
     
     

HAKKI KEDİNİN FERASETİ

   Bir çoğumuz kediye sadece bir hayvan güzüyle bakarız. Bir şeyi beceremez. Aklı ermez. Becerileri sınırlıdır, gibi düşünürüz. Ben bu yazımda durumun pek de öyle olmadığını sizlerin dikkatine sunmak istiyorum.
   Anadolu'nun uzak bir köyünde yaşayan Şemsettin amca ve eşi Cevriye hanın;  kendilerine ait köy evinde Hakkı adındaki kedileri ile birlikte yaşıyorlardı. Şemsettin amca Hakkı kediyi sevip okşadıkça, kedi mırıltılar çıkarıyor ve ona mutlu olduğunu hissettiriyordu. Sahibi de çok mutluydu. Onu evlatları gibi görüyorlardı. Mutlu mesut yaşayıp gidiyorlardı. Günler, aylar, yıllar böyle geçti.
   Ne oldu bilmiyorum. Ama  bir gün Cevriye hanım Hakkı'ya çok kızdı. Burnundan soluyordu. Sanırım Hakkı uygun olmayan ve evin hanımını çok kızdıracak bir yere tuvaletini yapmıştı. Cevriye hanım hemen Şemsettin amcayı bulup bağırmaya başladı.
   - Ben bu pis kediyi evde istemiyorum. Evin her yerini bok götürüyor. Bunun pisliğini temizlemekten helak oldum. Bir an önce bu kedi bu evden gidecek, dedi.
    Kocası çok şaşırmıştı. Kedi ilk defa böyle bir yanlış yapmıştı. Hani onu çocuklarının yerine koymuşlardı. İnsan çocuğunu hemen ilk yanlışından dolayı evden gönderir mi? diye düşündü ve;
   - Olur mu hanım? O bizim evladımız gibidir, evden nasıl gönderelim? Hem nereye götüreyim? Bu bir kedi, kolay kolay pes etmez. Yolu bulur tekrar gelir, dedi.
   Kadın göndermekte kararlıydı;
   - Ne gelmesi be. O bir hayvan değil mi? Yolu nereden bilecek, dedi.
   Şemsettin amca; kedilerin çok ferasetli hayvanlar olduğunu bir yerlerden duymuştu. Ama ne dediyse hanımına laf anlatamadı. Tam bir hafta evde kavga gürültü devam etti. Sonunda Şemsettin amca pes etti ve Hakkı paşayı evden götürmeye karar verdi. Kediyi kucağına alıp evden çıktı. Yol boyunca evladını evden uğurlar gibi, okşayarak, severek, hasret giderir gibi epey bir yol yürüdüler birlikte. Issız bir yere geldiler. Bir vadinin içinde dere kenarına bıraktı kediyi. Burada susuz da kalmaz, aç da. Kuş var. Böcek var. Avlanır, hayatına devam eder, Ben de özlersem gelir ziyaret ederim, dedi kendi kendine. İçi rahat bir şekilde oradan ayrıldı. Hakkı zaten çoktan ortalıktan kaybolmuştu.
   Şemsettin amca yaptığı işin doğru olmadığını yol boyunca düşünüp üzüldü. Bir taraftan da;  kedinin o ortamda hayatına devam edebileceğini düşünüp rahatladı. Akşama doğru yorgun argın eve dönen Şemsettin amca kapıdan girerken onu ara holde Hakkı kedi karşıladı. Ondan önce eve gelmişti. Karısı bağırmaya başladı;
   - Sen zaten baştan kediyi götürmek istemiyordun. Bana inat ediyorsun. Senin yanında bu kedi kadar değerim yok. Yazıklar olsun sana verdiğim ömrüme. İnsan karısını bir kediye değişir mi? dedi ve ağlamaya başladı.
   Şemsettin amca ne dediyse inandıramadı. Yorgunluğu da hiç hesaba alınmamıştı. Çok üzüldü ve;
   -Belli bu kedi bu evde kalırsa huzurumuz kalmayacak, dedi.
    Ertesi gün kediyi yine kucağına aldı. Bu sefer biraz hiddetlenmişti. Kediyi pek okşamadı. Bir an önce ondan kurtulmak istiyordu. İki üç köy geçtikten sonra yol kenarına bıraktı ve döndü. Kedi yine hemen ortadan kayboldu. Adam akşama doğru eve döndü. Yine kedi kapıda karşıladı sahibini.
   Karısı yine söylenmeye başladı. Ama bu sefer çok kızmıştı Şemsettin amca.Yüksek sesle;
  - Ben sana kedi ferasetli hayvandır, yolu bulup gelir demedim mi? be kadın, dedi.
   Kadın da şaşkındı. Kedinin yolu bulup geldiğine inanmıştı. Ama yine de bu evden gitmeliydi bu kedi.
   Kedi ertesi gün daha uzak bir yere ve ormanlık bir alana götürüldü. Ormanın derinliklerine kadar götürdü Şemsettin amca. Artık yolu çıkaramaz dedi ve kediyi bıraktı. Kedi iki dakikada gözden kayboldu. Şemsettin amca ormanda gezinmeye başladı. Yolunu bulamıyordu. Akşam olmak üzereydi. Ormanlık alan, kendi dışındaki alana göre çok daha karanlıktı. Çaresiz cep telefonuyla karısını aradı ve kedinin eve dönüp dönmediğini sordu. Kedinin eve döndüğü cevabını alınca karısına;
   - Söyle o kediye gelsin beni alsın buradan, yoksa ben ormanda kayboldum eve gelemeyeceğim, dedi.
   O geceyi ormanda geçiren Şemsettin amca ertesi gün döne döne ormandan çıkmayı başardı. Yine gün akşama dönmek üzereydi. Eve bitkin bir halde döndü. Odaya geçip bir yer minderinin üstüne oturdu. Ayakları şişmişti yol yürümekten. Yorgun gözlerle odanın içine bir göz attı. Hakkı kedi tam karşısına geçip bir minderin üstüne yan yatmış patilerini yalayarak temizlik yapıyordu. O hareketiyle Şemsettin amcaya nispet yapar gibiydi. En azından sahibi öyle yorumluyordu o hareketi. Yerden aldığı terliği kediye fırlattı. Kedi odayı terk etti. Ama o evde onlarla birlikte yaşamaya devam etti. Sonunda pes eden Cevriye hanım oldu.
   Kedi; mücadeleyi kazandığının bilincindeymiş gibi evin içinde muzaffer bir komutan edasıyla daha bir gururlu dolaşıyordu.
                               
                                                                                                      Ali Akdoğan                    
                                               

BABALAR ÖLÜR ÇOCUK BABALAR

    Öyle bir ülkede yaşıyoruz ki,
    Her gün çocukları, eşleri, anaları, babaları,
    Arkasından ağlaşıyor,
    Kör teröre kurban verdiğimiz çocuk babaların.
    Hayatının baharında,
    Eşine çocuğuna,
    Belki anasına babasına doyamayan çocuk babaları,
    Toprağa veriyoruz, acı içinde çaresiz.

    Nereye kadar?
    Ne zamana kadar?
    Kimse bilmiyor.
    Bu kadar zor mu bu sorular?
    Bu soruların cevabını.
    Birileri çıkıp bize verebilse,
    Belki biraz umutlanırız,
    Bir gün biter diye.
 
    Ama hep babasız kalıyor,
    Çocuk babaların çocukları.
    Eşleri dul kalıyor, çocuk kocaların.
    Göz yaşı döküyor,
    Çocuk yaşında ölüp giden çocuklarına,
    Anaları babaları acı içinde, çaresiz.
    Vatan uğruna ne çok öldü be kardeşim,
    Bu çocuk yaştaki babalar.

    Bu topraklar can almak için neden bu kadar obur?
    Yoksa bu coğrafyada obur bir değirmen mi var?
    İnsanları öğüten.
    Son atmış yılını anımsıyorum bu toprakların,
    1977 1 Mayıs'ta Taksim'de
    1979 Aralık'ta Maraş'ta,
    1993 2 Temuzun'da Sıvas'ta,
    2015 te Suruç'ta ve Ankara Gar meydanında,
    2016 da Kına gecesinde Gaziantep'te,
    Amacım ölümleri yarıştırmak değil asla.
    Ama; o kadar çok gencimizi kurban verdik ki;
    Düşündükçe ürperiyorum.
 
    Bir arada yaşamayı beceremeyecek kadar aptal mıyız?
    Yoksa birilerinin oyuncağı olacak kadar ahmak mı?
    Bu soruların yanıtını bulduğumuzda,
    Bu topraklar kana doyacak ,
    Bendi çözülecek,
    Takati kesilecek,
    Ve bizden can alamayacak artık,
    O obur değirmen.
    Her tarafta güller açacak.
    Ahmet Arifin dediği gibi,
    Bahar gelecek dağlarına memleketimin.
 
                                                                       Ali Akdoğan