AY TUTULMASI

   Bu kez yaşadığım yöredeki insanların ay tutulmasına nasıl inandıklarını yazacağım. Bu benim çevremdeki inanış diyorum ama belki de bir çoğunuzun çevresindeki inanışlardır. Yazıyı okuduktan sonra buna siz karar vereceksiniz.
    1972 yılında ortaokul son sınıf öğrencisi iken 15 mayısta meydana gelen depremde okulumuzun binasının yarısı yıkıldı. O tarihten sonra okulumuz süresiz tatil edildi. Ama bizim ortaokuldan mezun olabilmemiz için üç dersten bitirme sınavına girmemiz gerekiyordu. Çünkü o tarihlerde uygulama öyleydi. Ya "Türkçe - Matematik - Fen Bilgisi" yada "Türkçe - Matematik - Sosyal Bilgiler" derslerinden hangi gurubu seçerseniz o ders grubundan bitirme sınavına girilecekti. Okul idaresi tarafından adreslerimize duyuru yazıları gönderilerek Ağustos ayının 20 sinde okulda toplanmamız istendi. Sınav programları hazırlanmıştı. Valizlerimizi hazırlayıp okulumuza geldik. Deprem olduktan sonra ayrıldığımız Bingöl'e geri geldik. Binasının yarısı depremde yılkılan Bingöl Lisesinin bahçesinde kurulan bir sahra çadırını yatakhane olarak hazırlamışlardı. Ranzalar yerleştirilmiş, yataklarımız ranzalara serilmişti. Biz de çarşaf, nevresim, yastık, battaniyelerimizi aldık. Yataklarımızı hazırladık. O çadırda yatıyorduk. Aynı büyüklükte bir çadır daha kurulmuştu.  O çadırı da yemekhane olarak kullanıyorduk. Kalacağımız günler sayılıydı. Topu topuna bir hafta kalacaktık.
       Sınava iki gün vardı  Şehiri dolaşmaya çıktık. Depremde yıkılan binaların enkazları kaldırılmış şehir enkazdan temizlenmişti. Yakınlarını kaybeden insanların yaşadığı, aynı sıraları paylaştığımız arkadaşlarımızın öldüğü  bir şehirde dolaşmak acıdan başka bir duygu vermiyordu bana. Nereye baksam yıkılmış binaların kaldırılmış enkazlarının olduğu bina yerlerini görüyordum. Hani bir sel coşkun akar ve geçtiği yeri dümdüz eder, geçtikten sonra yerinde yeller eser ya  depremin de geride bıraktığı aynı görüntüler.
     İçim burkuldu. Okula geri döndüm. Çadıra girdim. Yaz günü çadırın içi çok sıcaktı. Gölgesinde serinleyecek ne bir ağaç ne de bir bina vardı. Mecburen çadıra sığınıyorduk.
     Yine akşam olmuş ve bütün öğrenciler yemekhane çadırında toplandık. Akşam yemeğimizi yedik. Takvim yaprağından o gün Ay tutulması olacağını okumuştuk. Ay'ın tutulacağı saatten haberimiz vardı. Hava açık tipik bir yaz akşamıydı. Gökyüzünde yıldızlar tabak misali parlıyordu. Ay dolunay evresindeydi ve batıya doğru normal seyrinde ilerliyordu. Gece saat 10.20 sıralarında tutulma işlemi gerçekleşmeye başladı. Biz de çadırın önüne çıktık izlemeye başladık. Çok geçmeden silahlarla havaya ateş edilmeye başlandı. Çadırımızın kuzeyinde karaayollarının bahçesinde işçiler kalmak için sacdan bir baraka yapmışlardı. Çok geçmeden, birileri ellerine aldıkları koca bir sırıkla,  o sac barakaya, olanca gücüyle vurmaya başladı.  Gecenin sessizliğinde sac barakanın tangırtıları bomba patlıyormuş gibi ses çıkarıyordu. Cami minarelerinin ışıkları yanmaya başladı. Ezanlar okundu, namazlar kılındı. Şaşkındım. Etrafımdakilere bu yapılanların sebebini sormaya başladım. İçimizden birisi büyüklerinden duyduğunu bize anlatmaya başladı.
      - Mübarek ay ejderha tarafından kuşatılmış. Ejderha ayı boğup işgal etmek istiyor. Ejderhayı korkutmak için silah sıkılıyor. Ay'ı sarmalayan ejderha; silahların, çalınan tenekelerin, sırıkla dövülen şu barakanın sesinden ürkecek ve ayı serbest bırakacak. Okunan ezanlar ve kılınan namazlarla da Allah'tan;  ayı ejderhadan koruması için dua edilerek merhamet etmesi isteniyor, dedi
     Gece yarısından sonra Ay'ın yüzü açılmaya etraf ışımaya başladı. Sevinç çığlıkları atılıyordu. Vatandaş bir kez daha Ay'ı ejderhadan kurtarmış olmanın gururunu yaşıyordu. 
     Bu sadece Bingöl'e özgü bir şey değildi. 1982 yılında yine bir Ağustos akşamı, gecenin ilk saatlerinde Ay tutuldu. Karakoçan'da babamın evindeydik. Babamın çakaralmaz bir av tüfeği vardı ve kendi odasında duvarda asılı duruyordu. Biz harmanda toplanmış olayı izliyorduk. Ay henüz tutulmaya başlamıştı ki; Babam  hemen evin dış kapısından içeriye koşarak girdi. İçerden av tüfeğini alıp koşarak dışarı çıktı. Tüfeği gök yüzüne dikip tetiğe bastı. Bereket silah bozuktu patlamadı. Ama ilçede silah takırtıları yaklaşık bir saat sürdü.  Ay açılmaya başlayınca. silah sesleri de kesildi. Biz de silah seslerinden kurtulduk.  Gecenin ilerleyen saatlerinde dedem hış mış evimizin kapısından içeri girdi. Bir şeylere sinirlenmişti rahmetli ama neye? Çok şaşırdık. Dedem köydeydi. Köyümüzün ilçeye uzaklığı oniki, onüç kilometreydi. Bu adam bu gece vakti niye geldi diye merak ederken kendisi anlatmaya başladı. 
     -Ben köydeydim. Damın üstünde ay tutulmasını izlerken ağlayarak dua ediyordum. Haskar'ın oğlu Cemal mıdır? ne zıkımdır ileri geri konuştu sinirimi bozdu, dedi.
     Hala siniri geçmemişti. Annem merakla sordu;
     -Yine ne söyledi de seni böyle çileden çıkardı o densiz? dedi.
     Dedem aynı heyecanla devam etti.
     - Ay'ın tutulmasında ne var? diyor. Amerikalılar aya gittiler. Üzerine tuvaletlerini yaptılar. Siz hala ağlayıp dua ediyorsunuz deyip bizimle alay etti. Bunları okula göndermişler, hepsi gavur olmuş, bunlarda dini itikat kalmamış dedi.
      Ve göz ucuyla suçlar gibi bize bakarak ağlamaya başladı. Dedem düşüncesini öyle kuvvetle savunuyordu ki; karşısında aksini söylemek imkansız gibi bir şeydi. Ben bunların; şamanizmin ve zerdüştlüğün geleneklerinden olduğunu biliyordum. Ancak bunu dedeme anlatmanın imkansızlığını bildiğim için ancak yutkunabildim. Söyleyeceklerim içimde kaldığı için karnım şişiyordu ama yapacak bir şey yoktu. Söyleyeceğiniz her şey, büyüğe karşı olduğu için, doğru da olsa hemen ailenin diğer fertleri tarafından saygısızlık olarak nitelendirilecekti.
     Bence; geleneklerdeki ve dini inanışlardaki yanlış ve hurafe düşünceler bu nedenle günümüze kadar yok olmadan gelmişlerdir.
 
                                                                                                           Ali Akdoğan

Akşam Karanlığında

 Bak yine akşam olmak üzere.
 Güneş nazlı nazlı dağların ardına gizlenmeye hazırlanıyor sevgilim.
 Akşamlar hem çok güzel,
 Hem çok gizemli.
 Aşıkların dile geldiği,
 Hırsızın uğursuzun harekete geçtiği,
 Sokakta yaşayanların umutsuzluğa düştüğü,
 Gidilecek yerlerinin olmadığı en kasvetli andır akşamlar.
 Kurt dumanlı günü gözler sözü yalan,
 Kurtlar gecenin karanlığını bekler be gülüm.
 Bilirler ki her günün sonunda bir gecenin karanlığı var.
 Ve o kurtlar bilirler ki; o karanlık çok şeye gebedir.
 Ve işte ülkemin güzel insanları o günün sonundaki karanlığı yaşıyor.
 Ama ben inanıyorum ki; o akşamın gebeliğinden aydınlık doğacak.
 Her karanlık gecenin sonunda aydınlık bir gün vardır.
 Güneşin doğuşuyla bütün karanlıklar dağılacak,

 Ve ortalık ışıl ışıl aydınlığa kesecek..
 Bu ülke daha önce de böyle karanlık günleri yaşadı.
 Kendi azim ve kararıyla, o karanlığı yenmesini bildi.
 Kurduğu Cumhuriyetle vatandaşlarına aydınlık günler yaşamayı sağladı.
 Yine aydınlık günler göreceğiz be gülüm.
 Üzülmek yok,
 Çok çalışmak var.   
 Bu ülke bizim.
 Çocuklarımıza daha güzel bir ülke bırakacağımız günler yakın.
 Kimse umudunu yitirmesin.
 Umutsuzluk bize yakışmaz.
 Bize sevinç ve kendine güvenmek yakışır be gülüm.
                                                           Ali Akdoğan

Sedyeye Kömür Karası Bulaşmasın

    Bugün 14 Mayıs 2014 Çarşamba. Manisa'nın Soma ilçesindeki kömür ocağında meydana gelen katliam gibi kazadan sonra, ocaktan bir sedye üzerinde cansız yatan bir madenci çıkarıldı. Yüzündeki kömür karasından yüzünü tanımak çok zordu. Ağzı açıldı bir beyazlık parladı ağzının içinden. Terliyordu. Yüzünden akan ter damlası bir nehirin yatağı misalı yüzündeki kömür karasının içinden bir yol açarak aşağıya doğru aktı. İsmi neydi bilmiyorum. Ama bir yakınlık hissetim kendisine. İzlemek için dikkat kesildim.  
  

     Etrafındaki kalabalıktan uğuldayan sesler;
    - Allah'ın takdiri, diyorlardı.
    Birden sedyenin üzerinde ölü gibi yatan madenci kıpırdamaya kalkıp oturmaya çalıştı. Gözlerini iri iri açtı. O kapkara yüzün ortasındaki gözlerin akı bir parlamaya başladı ki sormayın. Yumruklarını sıkarak uzun uzun etrafı inceledi ve etrafındakilere;
    - Bizi yaratan Allah neden hep kütü takdirini biz ezilenlere, fakirlere ve kimsesizlere kullanıyor? Biraz da bizim emeğimizi sömürenlere, bize zül m edenlere karşı kullansa ya, diye bağırdı.
     Bu içten çağlayarak gelen bir isyanın ayak sesleriydi. Ortalık buz kesti. Kimsede tık yok Ancak yutkunmakla yetindiler. Tam bu sırada sessizliği bozan cılız bir sesin verdiği cevap duyuldu.
     - Galiba ben biliyorum bu soruların cevabını. Çünkü biz her şeyimizi Allah'a havale ediyoruz. Bizim adımıza hesap sorsun istiyoruz. Sürekli isteklerde bulunarak, kendi yapabileceğimiz şeyleri de
ondan bekliyoruz. İşte sanırım usandırdığımız için kötü takdirini bizden yana kullanıyor, dedi
     Başka bir madencinin sesi yükseldi;
     - Biz ne yapabiliriz ki? Tabi ki ondan isteyeceğiz haklarımızın sual edilmesini, dedi.
     Cılız sesin sahibi biraz daha gür bir sesle;
    - Yahu biz üç bin madenci; üç, beş taşerona veya on, on beş dayı başına itiraz edebilseydik, bu madende can güvenliğimizin tehlikede olduğunu, tehlikeler giderilmeden madene girmeyeceğimizi söyleyip direnebilseydik, belki de  başımıza bu katliam gibi kaza gelmeyecekti. Belki de bu ölen arkadaşlarımız ölmemiş olacaktı, dedi.
     Etraftaki diğer madencilere mantıklı gelmişti. Onlar da bakışlarıyla onayladılar bu sözleri.
     Sedyedeki madenci iki kenarına bakınırken devlet büyüklerinden birinin posterini gördü. Yine hiddetlenmişti.  Olanca gücüyle bağırarak;
    - Bizim cenazelerimiz için camilerde sela okutacaklarmış. Camilerde, kuran kurslarında bizim adımıza hatim indirteceklermiş. Benim eşimin, çocuğumun, annemin, babamın, kardeşlerimin yapacağı hayır hasenat işlerine ne hakla karışıyorlar. Bıraksınlar bu ucuz lafları. Bir şey yapacaklarsa,  bizim böyle ucuz ölümlerimizi önlesinler. Taksim meydanını iççiden koruyacaklarına, işçileri ölmekten korusunlar dedi ve bayıldı.
      Yine kimsede tık yok. Herkes yanındakine sorgulayıcı gözlerle bakıyordu. Madenciyi ambulansa taşıdılar. Kendine gelmişti. Sedyeye uzatmaya çalıştılar. Çizmelerine bir baktı. Çıkarmak istedi takadı yetmedi. Yanındaki hemşire uzanmasını söyleyince;
     - Çizmelerim sedyeyi kirletecek, dedi.
       Hemşire şefkatli bir sesle;
      - Kirlenirse kirlensin, bir şey olmaz. Senden daha kıymetli değil ya, dedi.
      Ama madencinin içi rahat değildi. Devletin ambulansındaki sedyeyi kirletmek istemiyordu. Ayaklarını sedyeye değdirmeden, ayakucundaki demirin üzerine uzattı. Ekip kollarından tutup kendisini yukarı doğru çekince pes etti.
     Madencinin; devletin ambulansındaki sedyeye verdiği diğer kadar, devlet de madenciye değer verseydi bu yaşananların hiç biri yaşanmazdı diye düşünüyorum.
                               
                                                                                Ali Akdoğan

23 Nisan Çocuk Bayramı

    

   

      Bugün yurdumun güzel çocukları, yaşıtları olan dünya çocuklarıyla 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve çocuk bayramını kutluyorlar. Bütün dünya çocuklarının 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk bayramını kutluyorum. Gülmek eğlenmek bütün çocukların hakkı. Amma dünyanın başka bir gerçeği ile yüzleştirmek istiyorum sizleri.
      Dünyanın başka bir köşesinde ve hatta belki de yanı başımızdaki komşu bir ülkede, bu fotoğraftaki çocuğun yaşadığı bu vahşeti düşündükçe dünyamızın çocuklar için hiç de güvenli olmadığını düşünüyorum. Onlara bu acıları, korkuları ve vahşeti yaşatan yine biz büyükleriz. Öyle inanıyorum ki; biz büyükler bıraksak, onlar bir ömür boyu kardeşçe yaşamayı başaracaklardır.

                                            
       Biz  yıllardan beri dünya çocuklarını ülkemize davet ediyoruz ve onlarla 23 Nisan bayramını kutluyoruz. Bu yolla dünyaya dostluk kardeşlik ve barış mesajları vermeye çalışıyoruz. Ancak dünyaya vermek istediğimiz barış, dostluk ve kardeşlik mesajlarını verebildiğimizi, yani amacımıza ulaşabildiğimizi sanmıyorum. Eğer ulaşabilseydik bu gün yeryüzünde savaşlar bitmiş olurdu.
Dünyayı yöneten bugünkü liderler, hala ülkelerinin dışında yaşayan insanlara gelecek belirleme hakkını kendinde görüyor olmazlardı ve bu amaçlarına ulaşabilmek için insanların ve çocukların ölmesine seyirci kalmazlardı.
      Biz ülke olarak;"Yurtta barış, dünyada barış "diyerek dünyaya önemli bir mesaj vermiştik. Bu ilkemize bağlı kalsaydık çevremizdeki ülkelerde barış olacaktı. Bu barış bulunduğumuz bölgeden bütün dünyaya yayılacaktı. Ancak biz de bunu başaramadık. Emperyalist güçler bizi de bu ateş çemberinin içine çekmeye çalıştılar. Sanırım bunu da başardılar. Keşke başaramasalardı. Ben kişi olarak hala "Yurtta barış, dünyada barış" dememiz gerektiğine inananlardanım. Çünkü dünyada hiç kimsenin öldürülmesini istemiyorum. Hiç bir çocuğun korku yaşamasını ve gözyaşı dökmesini istemiyorum. Hiç bir çocuğun annesiz-babasız kalmasını istemiyorum. Hiç bir çocuğun aç kalmasını istemiyorum. Ve hiç kimsenin yurdundan ve evinden ayrılmak zorunda bırakılmasını istemiyorum. İzinsiz çalıştırılan  çocukların çocuk işçiliğine son verilsin istiyorum.
 
  Sizce ben çok mu ütopik  düşünüyorum?
                                                                              Ali Akdoğan

14 Şubat Sevgililer Günü ve Romantizm

     14 Şubat sevgililer günü benim için iki anlam ifade etmektedir. Birinci anlamı kapitalist düşüncenin çabalarıyla sürüp giden lüks tüketim ortamı. Milyar liralık takılarla sevginin ifadesinin parayla ölçülmesi veya parasallaştırılması. İkinci anlamı ise gerçek sevginin doruklara ulaştığı romantizmdir. Ben bu yazımda romantizmi işleyeceğim.

     Bir çoğumuz gerçek duygularımızı açıklamaktan çekiniriz veya utangaçlık gösteririz. Hele konu sevgiliye güzel sözler söylemek ise. Oysa dünyanın en güzel duygusunu açığa vurmaktan daha doğal ne olabilir ki?

      Belki bir çoğunuz aşağıda yazacağım anımda sözünü ettiğim davranışlarda bulunmuş olabilirsiniz. Ancak bu yaşadıklarınızdan ya söz etmek istemiyor, veya böyle konulardan söz etmeyi gereksiz görüyorsunuz.  Ancak ben; romantizmin daha anlaşılır olabilmesi  adına bu yaşadığımı yazmak istiyorum.

       Eşimin doğum gününde bir kartpostal alıp, ona bir nostaljik duygu  yaşatmak istedim. Çarşıya indim. Kart postal satılan tezgahları dolaştım. Aradığım kartpostalı büyük posta hanenin (Merkez posta hane) önündeki  tezgahta buldum. Aldığım karta doğum günü ile ilgili mesajımı yazdım, zarfın içine koydum. Postaya verirsem geç kalır ve doğum günü eline geçmez diye kendim eve götürdüm. Karım görmeden, oturma odasındaki büfenin camının önüne görünür bir biçimde yerleştirdim. Kadıncağız her şeyden habersiz evin içinde dolanıp temizlik yaparken o odaya da bir kaç kez girdi. Görür mü diye bekledim. Ama nafile. Büfeden bir şeyler almasını söyledim. Camı açtı içinden istediğim şeyleri alıp bana verdi. Ama zarfı yine görmedi. Sonunda dayanamadım ve  zarfı kendim işaret edip;

     - Bakar mısın aşkım? Camın önünde bir zarf var, dedim.
 
      Dönüp büfeye baktı. Oradan bazı şeyler alırken nasıl bu zarfı göremediğine şaşırmıştı. Camın önündeki  zarfı aldı. Heyecandan elleri titriyordu. Zar zor içindeki kartı aldı. Önce ön taraftaki matbu yazıya baktı. Yazıyı okuyunca duygulandı gözleri dolu dolu oldu. Bir kalp içindeki o yazıda " Sen benim dünyamsın. İyi ki doğdun canım benim." yazılıydı. Arkasını çevirdi benim mesajımı okudu ve kartın benden geldiğini görünce boynuma sarılıp sevinçten hem ağladı hem teşekkür etti.

     Böyle bir duyguyu sevdiğimiz insana yaşatmak çok mu zor. Ben bununla övünürken bir yerde Fuzulinin sevgilisi için söylediklerini okuyunca yaptığımın o kadar da övünülecek bir şey olmadığını gördüm.

     Fuzuli cam kenarında sevgilisinin yolunu gözlerken onun geldiğini görür ve mumu söndürüp kapıyı açar. Eve uzaktan yaklaştığında mumun yandığını fark eden sevgili dayanamaz sorar.

    -"Az önce mum yanıyordu şimdi niye söndü? " diye sorar.
    Fuzuli çok romantik bir cevap verir.
    -"Sen geldin ya güneş doğdu sandım." der.

     Böyle bir sözün sevgiliyi ne kadar yüceltiğini, onurlandırdığını bilmeyen yoktur.  Romantizmin daha da anlamlı olması için Can Yücel'den  bir şiir paylaşmak istiyorum.
                

“    Bir eşi olmalı insanın:

Rüzgâr onun kokusunu getirmeli, yağmur onun sesini. Elleri yanmalı ellerini tutabilmek için. Akşam onu görecek diye, pırpır etmeli yüreği. Kelebekler gibi olmalı insanın kalbi. Ayakları birbirine dolaşmalı heyecandan, eve dönerken eşi. Beklemek asırlar gibi uzun gelmeli. Gelişi ile sonsuz bir nur dolmalı içine. 

Bir eşi olmalı insanın:

Yüzüne baktığında, konuşmadan anlamalı derdini, tasasını, öfkesini, sevincini, coşkusunu... Güven duymalı, her şeyiyle. Başını göğsüne koyup, huzurla uyuyabilmeli, tüm düşüncelerinden arınmış olarak. Babası, abisi, arkadaşı, dostu, sırdaşı, anası, çocuğu olmalı... 

Şımarabilmeli yanında. Kıskanılmalı zaman zaman da... 

Bir eşi olmalı insanın:

Sabah yolcularken işine, içi acımalı, daha yollarken özlemeye başlamalı. ‘Seni şimdiden özledim.’

Bir eşi olmalı insanın:

Akşam dönüşünü beklemeli sabırsızlıkla. Gözleri yollarda kalmalı ve kapıyı çalmadan açmalı. Aşkla karşılamalı, hasretle sarılmalı boynuna, özlemle koklayıp öpmeli, yıllarca uzak kalmışçasına!

                                                                     

 Can Yücel

     Bu dörtlükte de çok anlamlı bir romantizm var.

         Dolu dolu yaşa hayatı.
         Dilini keşkeler sarmasın.
         Ve öyle birini sev ki;
         Gündüz güneşe, gece yıldıza ihtiyacın kalmasın.
                                                    Can Yücel

      Romantizm ve şiir demişken Nazım ile sevgilisi Vera'dan söz etmemek olmaz. Nazım Mayıs 1959 da sevgilisi Vera'ya

        "Lanet olsun, ne muazzam şey seni sevmek!
         Sen benim aşkım,
         Sen benim kızım,
         Sen benim yoldaşım,
         Sen benim küçük annemsin!
         Canım....birtanem,
         Seni sevmeden dünyayı sevmesini bile bilmiyormuşum.
         Bu şehir güzelse senin yüzünden.
         Bu elma tatlıysa senin yüzünden.
         Bu insan akıllıysa senin yüzünden.
                                                 Nazım Hikmet

        Orhan Veli'nin şu sözlerinden etkilenmemek mümkün müdür? Bakın şair sevgilisine nasıl sesleniyor.
   
        "Bekliyorum,
         Öyle bir havada gel ki,
         Vazgeçmek mümkün olmasın."
                                                         Orhan Veli

        Başkalarından bu kadar duygu yüklü şiirler yazarken ben de duygulandım. Bu duygularımı bir şiirle bitirmek istiyorum.

                        SEVGİLİM
        Sen benim dünyamsın, birtanem,
        Kadınım, çocuklarımın annesi,
        Hayallerimle büyüttüğüm aşkım.
        Seni bana yazdığı için, Allah'a teşekkür ederim.
        İyi ki hayatıma girmişsin, birtanem,
        Gündüz güneşim, gecemi aydınlatan, ay ve yıldızım.
        Çözümsüzlükler karşısında, kör kuyularda kaybolmak üzereyken,
        Karanlık gecelerde yol gösteren, kutup yıldızım.
        Öyle çok sevdim ki seni bir tanem,
        Sensiz geçen yıllarımı, yaşanmış saymıyorum,
        Seninle birlikte yaşadığım, otuz beş yaşındayım.
        Ölüm bille bizi ayıramasın sevgilim,
        Bulutsuz bir yaz akşamında,
        Kaldır başını, gökyüzüne bak.
        Şu parlak ve bir tabak misalı,
        Gökyüzünde asılı duran yıldızların arasından,
        Kendin için bir yldız seç.
        Senin kadar parlak ve senin gibi ay yüzlü olsun.
        Benim için de bir yıldız seç.
        Parlaklığı ve ay yüzlü olması önemli değil.
        Yeter ki sana yakın olsun.
                                                                Ali Akdoğan